Είναι γνωστή η φράση που απηύθυνε ο Ραιμόν Αρόν στον Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, αντιπροσωπευτικό πολιτικό μιας αισιόδοξης φιλελεύθερης κεντροδεξιάς: μη ξεχνάτε κύριε, του είπε, ότι »η Ιστορία είναι τραγική».
Τραγικό δεν σημαίνει ωστόσο μοιρολατρία του τίποτα δεν γίνεται ή του όλα επαναλαμβάνονται σε έναν κύκλο διαψεύσεων και αποτυχιών.
Υπάρχει αντίθετα μια αίσθηση του τραγικού η οποία μπορεί να είναι πολύ δημιουργική και όχι παραλυτική για το δημόσιο βίο: αφορά την επίγνωση ότι στα σύνθετα πολιτικά και οικονομικά ερωτήματα, στο πρόβλημα του κράτους ή των ταμείων του κράτους, δεν αρκεί η αγαθοεργός βούληση. Ούτε κι ο εξοπλισμός σε αξίες, λεξιλόγια αφύπνισης, »εθνικά δίκαια», ιστορικές παρακαταθήκες ή κοινωνιολογικές αναλύσεις της κρίσης.
Η υπερβολική πίστη του (νεο)ριζοσπάστη αριστερού στην πολιτική βούληση υποκαθιστά την παραδοσιακή πίστη του κομμουνιστή στην ταξική πάλη. Τόσο η μια όσο και η άλλη, χρειάζονται το διορθωτικό της αίσθησης του τραγικού. Για να μην κερδίσει την παρτίδα στο τέλος μια φιλοσοφία κυνικής άρνησης και μίσους για κάθε πολιτική.
(Σχόλιο του Νικόλα Σεβαστάκη στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook)