Με αφορμή το ντέρμπι ΑΕΚ – Παναθηναϊκού. Παντού και πάντοτε, κυρίως τα μεγάλα ματς, θα παραπέμπουν ευθέως στην αρχέγονη χαρά του παιχνιδιού και την ακατάσχετη επιθυμία για συμμετοχή σε ένα σύνολο που μοιράζεται για λίγη ώρα τουλάχιστον, κοινούς στόχους και οράματα.

Αυτό εξηγεί εν μέρει, ότι την ώρα του παιχνιδιού, ο αγώνας διαλύει όλα τα υπόλοιπα πάθη, ξεπερνά τις κοινωνικές και ταξικές διαμάχες και βάζει δίπλα δίπλα τον εργάτη με τον εφοπλιστή, τον Σάρτρ τον Καμύ και τον Μπέκετ.

Ωραία το είπε ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε σε ποίημά του πως «… η τροχιά της μπάλας δείχνει στους παίκτες τον τόπο ενός καινούργιου ονείρου…», και ότι αυτοί για να τη φτάσουν «γίνονται χορευτές» .

Στη φωτογραφία, στη κορυφή του άρθρου οι Μίμης Παπαϊωάννου, Μίμης Δομάζος, τα δύο «ιερά τέρατα» του ελληνικού ποδοσφαίρου του 20ου αιώνα, σε αγώνα ΑΕΚ – Παναθηναϊκού το 1963.