Το Είναι, δεν είναι γενικότητα. Είναι ουσία που ξεπερνάει την ουσία, χαρακτηρίζοντάς την, ενώνοντας την με την σκέψη, αλλά και με ότι βρίσκεται απέναντι. Στην πραγματικότητα το Είναι δεν γίνεται ολικά ποτέ αντιληπτό καθώς μοιράζεται διαρκώς ανάμεσα στο προφανές, στο εσωτερικό, στο υποσυνείδητο, μα και στο ασυνείδητο ακόμα (οι λογικές ενώνονται με τα ένστικτά).

Το Eίναι εμπεριέχεται στο ον, αλλά και επεκτείνεται επέκεινα αυτού, επηρεάζοντας ή και χαρακτηρίζοντας σχήματα ολοτήτων. Το Eίναι από μόνο του δεν είναι πρόβλημα. Πρόβλημα είναι η φαινομενικότητα αυτού και η σχετική του θέση. Και τα ερωτήματα περί αυτού επανέρχονται κάνοντας την κατάσταση πιο μπερδεμένη.

Τίνος υπόθεση είναι το Είναι; Του υποκειμένου ή των απέναντι αυτού; Η απάντηση δεν συγκεκριμενοποιείται, αλλά δεν παύει να γίνεται και αντικείμενο αναζητήσεων. Συνήθως το υποκείμενο δεν ξεπερνάει το Εγώ του· κάτι που παραμορφώνει το Είναι του, δημιουργώντας (μέσω του αυτοπροσδιορισμού) πλαστότητα. Ο ετεροπροσδιορισμός έχει το πρόβλημα της μη γνώσεως του εσωτερικού τμήματος του Είναι με αποτέλεσμα την μερικότητα του ορισμού. Ή μήπως το Είναι δεν είναι μόνο ένα;

Ο συγγραφέας Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν στο έργο του «Ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών» μας παρουσίασε το ον Γκόλουμ, που είναι ακριβώς αυτό το πράγμα: μια σύνθεση Είναι εντός ενός όντος, τα οποία εναλλάσσονται στη επιφάνεια της συμπεριφοράς αυτού.

Και η μοναδικότητα; Σαφώς υπάρχει και η μοναδικότητα, αλλά είναι χρονική κι επηρεάζεται από το περιβάλλον και τις συνθήκες που επικρατούν μέσα σ’ αυτό.