Η ήττα του κόμματος στις Ευρωεκλογές ανέδειξε πολλές παθογένειες του χώρου μας. Την αδυναμία να γίνει στο εσωτερικό του μια εξαντλητική και συνθετική συζήτηση για την πορεία της χώρας και την παρουσία στη δημόσια σκηνή του κόμματος μας στην εποχή των μνημονίων.

Υπήρξαν πολιτικές πρακτικές που δεν μπορούμε όμως να μη τις σχολιάσουμε. Η προσπάθεια εν μέσω του συνεδρίου να αποκλειστεί η δυνατότητα κάποιου προσώπου να θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία, αποτελεί δείγμα παλαιοκομματικής πρακτικής.

Μια φωτισμένη «ομάδα» που γνωρίζει πολύ καλά το πολιτικό παιχνίδι αποφασίζει χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη των μελών του κόμματος. Είναι δυνατόν σε ένα κόμμα της Αριστεράς οι βουλευτές του να συμπεριφέρονται ως εκπρόσωποι προνεωτερικού κόμματος;

Μπορεί αυτή την περίδο η εκλογική επιρροή του κόμματος να είναι μικρή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτές οι λίγες χιλιάδες αριστερών που ανήκουν στο χώρο της ΔΗΜΑΡ ανέχονται αυτόκλητους σωτήρες που με ύφος χιλίων καρδιναλίων τους απαξιώνουν. Άλλωστε δεν ξεχνάμε ότι στις γραμμές της ανανεωτικής αριστεράς έβαλαν τη σφραγίδα τους πρόσωπα όπως ο Μπ. Δρακόπουλος, ο Λ. Κύρκος, ο Τ. Μπενάς, ο Κ.Φιλίνης.

Όλοι αυτοί είχαν σοβαρές διαφωνίες μεταξύ τους. Ποτέ όμως δεν απαξίωσαν τη συλλογικότητα. Την θεμελιώδη αρχή του χώρου μας.