Κατανοώ απολύτως, την δυσμενή θέση στην οποία βρίσκεται τις τελευταίες βδομάδες ο Αλέξης Τσίπρας. Δημιούργησε προσδοκίες στην ελληνική κοινωνία, για μια… επαναστατική αλλαγή στα Ευρωπαϊκά συντηρητικά δεδομένα μιας νομισματικής Ένωσης (δύσκαμπτης μεν, αποτελεσματικής δε) αψηφώντας ή δείχνοντας πως αψηφά της αποφάσεις των συν… εταίρων του.
Έδειχνε, να ετοιμάζεται να εισβάλει ως ταύρος εν υαλοπωλείο. Σε πρώτο χρόνο αυτό, γιατί η συνέχεια αποδείχθηκε μάλλον διαφορετική.
Ο πρωθυπουργός, από την πρώτη κιόλας μέρα διεκδικεί την απόλυτη ισορροπία, μεταξύ των αλλαγών – μεταρρυθμίσεων που του ζητούν επιτακτικά οι Εταίροι μας στην Ε.Ε., προκειμένου να εισρεύσει φρέσκο χρήμα στην χώρα και την τήρηση των προεκλογικών του δεσμεύσεων.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, τούτο το «δίπατο» εγχείρημα φαντάζει αν όχι δύσκολο, τουλάχιστον ακατόρθωτο, με βάση πάντα τα δεδομένα που προανέφερα.
Ο μόνος τρόπος για να μπορέσει η σημερινή κυβέρνηση να λειτουργήσει με αποφασιστικότητα και σθένος στις διαπραγματεύσεις της και να κρατήσει ισχυρό το συμβόλαιο που έχει «υπογράψει» με τον λαό, που της έδωσε την εντολή να κυβερνήσει, είναι η δημιουργία μια συμπαγούς εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης.
Μιας εθνικής ομάδας που θα αποτελείται από την ελίτ του είδους. Πολιτικές προσωπικότητες με πείρα και όχι απλούς στεγνούς τεχνοκράτες, οι οποίοι θα κοστολογούν και θα «κουστουμάρουν» μέτρα, ενίοτε αντικοινωνικά.
Προσωπικότητες, που θα μπορούν να διαπραγματευτούν επί της ουσίας με τους εταίρους μας κρατώντας την Ελλάδα στο ευρώ, προωθώντας την ανάπτυξη και ταυτόχρονα τις δραστικές μεταρρυθμίσεις στο ήδη «αφυδατωμένο» ελληνικό κράτος.
Έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει καταφέρει να επιτύχει μια βασική στρατηγική νίκη σε δύο μέτωπα. Να κρατήσει συμπαγές το εσωτερικό του μέτωπο, τόσο σε κομματικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο και ταυτόχρονα, θα αποδείξει στην Ε.Ε. και στην σκληροπυρηνική πλευρά της ευρωζώνης, πως υπάρχει εθνικό μέτωπο κατά της λιτότητας που προωθείται στην Ελλάδα.
Η συζήτηση για τη δημιουργία αυτής της Εθνικής Ομάδας Διαπραγμάτευσης, έχει ήδη ανοίξει. Όλο και περισσότερες πολιτικές προσωπικότητες ζυμώνουν και ζυμώνονται με τούτη την ιδέα. Και, απ’ όσα μπορώ να γνωρίζω έχει ήδη περάσει και την πόρτα του πρωθυπουργικού γραφείου.