Aποχαιρετώ σήμερα τον φίλο και σύντροφο Στέφανο Μανίκα.

Ο Στέφανος ήταν ένας μαχητικός σοσιαλδημοκράτης που αγωνιζόταν πάντα για την σύγκλιση με την ανανεωτική αριστερά. Ηγετικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ για πολλά χρόνια, συνεργάστηκε από το 2012 σταθερά με την ΔΗΜΑΡ μέχρι το τέλος.

Προσπαθούσε με πίστη και αποφασιστικότητα για την ανασύνθεση του ευρύτερου σοσιαλδημοκρατικού και κεντροαριστερού χώρου.

Η περιπέτεια στην υγεία του δεν τον έκαμψε ποτέ!

Τον θυμάμαι τα «αθώα» νεανικά μας χρόνια ως γραμματέα της νεολαίας ΠΑΣΟΚ στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων.

Τον θυμάμαι πρόσφατα στις συνεδριάσεις της ΔΗΜΑΡ με αγωνία να αναζητά νέες ιδέες και νέα πρόσωπα για την ανασυγκροτηση του προοδευτικού χώρου.

Τον θυμάμαι στα όμορφα τραπέζια του φίλου μας Δημήτρη Μπατζελή να μας «πολιορκεί» με το χιούμορ και το κέφι του.

Μιλήσαμε στο τηλέφωνο πριν ενάμιση μήνα. Ήθελε να δει τι γίνεται με την ΔΗΜΑΡ,τι θα κάνουμε… Πως θα πετύχουμε την σύγκλιση του χώρου της Κεντροαριστεράς. Μείναμε σύμφωνοι ότι θα τα πούμε από κοντά.

Δεν τα καταφέραμε…