Κάποιες μέρες μετά το 3ο έκτακτο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, είναι εμφανές ότι το κόμμα βγαίνει ακόμα πιο φτωχό.
Όσοι άνθρωποι περίμεναν μια ριζική αλλαγή στις δομές και στην οργάνωση, η οποία θα αποτυπωνόταν και στα πρόσωπα, απογοητευμένοι από την επαναβεβαίωση συσχετισμών –και μηχανισμών- αδρανοποιούνται. Αυτή είναι η πραγματικότητα και όσοι δημιουργούν ψευδαισθήσεις πλανώνται οικτρά.
Έτσι, έκλεισε ένας κύκλος εσωτερικών ζυμώσεων και όσοι απέμειναν, πλέον, θα κληθούν αργά ή γρήγορα να οδηγήσουν τη ΔΗΜΑΡ σε εθνικές εκλογές και πρέπει να σταθούμε αρωγοί όλοι.
Μια τέτοια εκλογική μάχη, πρόκειται να γίνει υπό αντίξοες συνθήκες, καθώς φαντάζει αδύνατη όχι μόνο η είσοδος στη Βουλή, αλλά και η συγκρότηση αυτόνομων ψηφοδελτίων. Εδώ, με άλλα λόγια, δημιουργείται αδυναμία υλοποίησης απόφασης Συνεδρίου. Μακριά από εμένα η κινδυνολογία, αλλά αυτά είναι πρακτικά προβλήματα απέναντι στα οποία θα βρεθούν όλοι οι γραμματείς των επαρχιακών οργανώσεων.
Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο η ΔΗΜΑΡ δεν πρέπει να γίνει μια ακόμα συνιστώσα, ούτε όχημα εκπλήρωσης ιδιοτελών σκοπών. Όμως, και μια ακόμα ταπεινωτική ήττα δεν είναι λύση.
Μία τρίτη εκδοχή οφείλει να αναδειχθεί και αυτός είναι ο σκοπός της παρέμβασής μου. Ξεκινώντας από το θεωρητικό σκέλος, θα πρέπει όλοι να διαχωρίσουμε την προοπτική του χώρου της Αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας και της Οικολογικής Αριστεράς από αυτήν ενός συγκεκριμένου κόμματος. Εκτός αν νομίζει κανείς ότι η αποτυχία ενός κόμματος -ή κάποιων προσώπων καλύτερα- συνεπάγεται, αυτομάτως, αποδοκιμασία των ιδεών και των προτάσεων όλου του χώρου.
Προσωπικά, ανήκω σε αυτούς που εκτιμούν ότι μια σύγχρονη Αριστερά έχει ακόμα πολλά να δώσει στον τόπο. Γι’ αυτό, η δημιουργία ενός φόρουμ από μέλη της ΚΕ και βουλευτές του κόμματος, στο οποίο θα συμμετέχουν πρώην και νυν μέλη της ΔΗΜΑΡ, άνθρωποι των κινημάτων της Οικολογίας και όσοι πιστεύουν σε μια Αριστερή Σοσιαλδημοκρατία, θα ετοιμάσει το έδαφος για μια μεταγενέστερη κατάσταση.
Ένα τέτοιο φόρουμ, δε θα έχει σκοπό τη διεύρυνση του κόμματος, αλλά ούτε την τεχνοκρατική επεξεργασία προτάσεων. Αντιθέτως, θα πρέπει να καταπιαστεί με τον εμπλουτισμό ήδη διατυπωμένων μεταρρυθμίσεων, το «πάντρεμα» των θέσεων της Αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας με της Οικολογίας, την επικοινωνιακή ανάδειξη αυτών των όρων (που αποτελούν ξένες λέξεις στο ελληνικό λεξιλόγιο), αλλά πάνω από όλα το στρατηγικό σχεδιασμό, ώστε να μη ξαναγίνουν λάθη του παρελθόντος.
Σε καμία περίπτωση όμως, δε θα πρέπει ένα τέτοιο εγχείρημα να οριοθετεί εντός των πλαισίων λειτουργίας της ΔΗΜΑΡ. Αυτό, μόνο ως τροχοπέδη μπορεί να λειτουργήσει.
Κλείνοντας, έχω βαθιά την πεποίθηση πως αυτή η πρόταση μπορεί να προσφέρει μια διέξοδο στα σημερινά άλυτα προβλήματα του χώρου και να δώσει μια προοπτική ανασυγκρότησης. Αυτό, βέβαια, εναπόκειται και στη συνείδηση του καθενός. Αν πιστεύει ότι το μέλλον του χώρου είναι ήσυχα και αβασάνιστα να σιγήσει ή να ανανεωθεί, να απαγκιστρωθεί από πρόσωπα και να δώσει μια καινούργια μάχη από την αρχή.
Όχι γιατί είναι σίγουρο ότι η νέα αρχή θα ευδοκιμήσει, αλλά γιατί είμαι σίγουρος πως δεν έχουμε πει την τελευταία μας λέξη ακόμη.