Η υποψήφια ευρωβουλευτής της ΔΗΜΑΡ-ΠΡΟ, Μαριλένα Κοππά, παρουσίασε τα δέκα σημεία της Ομάδας Σοσιαλιστών και Δημοκρατών για την έξοδο από την κρίση, σε ανοικτή εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο του 9,84 στο Γκάζι.

Τα κεντρικά σημεία της ομιλίας της είναι:

Φίλες και φίλοι,

Είμαι εδώ, σήμερα, μπροστά σας γιατί πιστεύω ότι μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή.

Όπως και βαθιά πιστεύω ότι μια άλλη Ελλάδα είναι εφικτή.

Η χώρα μας τα χρόνια αυτά, έχασε το 25% του ΑΕΠ της, η ανεργία εκτοξεύτηκε στο 30% ενώ η νεανική ανεργία πλησιάζει το 63%. Η πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας, χωρίς αναπτυξιακό βραχίονα πρέπει να λάβει τέλος. Πρέπει να δώσουμε ξανά νόημα στις λέξεις: να μιλήσουμε για εργασία και όχι για απασχόληση, για πραγματικές μεταρρυθμίσεις και όχι για απορρυθμίσεις.

Είναι καιρός να μιλήσουμε συγκεκριμένα για το τι θέλουμε από την Ευρώπη. Και, παράλληλα, να μιλήσουμε για αξίες και προοδευτικό πρόσημο. Αυτή είναι η συζήτηση που μας ενδιαφέρει. Που ενδιαφέρει την ελληνική κοινωνία.

Ο βασικός στόχος για μας είναι καθαρός: πρέπει να φύγουμε από ένα μοντέλο ανάπτυξης που βασιζόταν στην κατανάλωση με δανεικά. Οφείλουμε να πάμε σε ένα μοντέλο που βασίζεται στην παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων υπηρεσιών και προϊόντων. Με αυτή τη διαπίστωση, νομίζω, δεν διαφωνεί κανείς. Αλλά, για να το επιτύχουμε αυτό, εάν μιλάμε πολιτικά, πρέπει να αντιμετωπίσουμε ένα βασικό ερώτημα: πώς θα δημιουργήσουμε ένα θεσμικό πλαίσιο που θα επιτρέπει το σχεδιασμό και την υλοποίηση της αναπτυξιακής πρωτοβουλίας, δημόσιας και ιδιωτικής;

Είναι, όμως, η ανάπτυξη προτεραιότητα; Έως σήμερα, λέει η κυβέρνηση, η πρώτη προτεραιότητα ήταν η αντιμετώπιση του ελλείμματος και, συνεπακόλουθα, του δημόσιου χρέους. Με αυτό το σκεπτικό, ψαλιδίσαμε το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, καθυστερήσαμε εξόφληση ΦΠΑ, υπερφορολογήσαμε, μειώσαμε μισθούς και συντάξεις, ακόμα και τον κατώτατο μισθό, δεν πληρώσαμε προμηθευτές. Και μιλάμε για success story. Ένα success story με τουλάχιστον έναν άνεργο σε κάθε ελληνική οικογένεια.

Πετύχαμε ένα πρωτογενές πλεόνασμα Τι όμως ήταν ακριβώς αυτό; Τα εφάπαξ που δεν κατεβλήθησαν, το ΦΠΑ που δεν επιστράφηκε, αναγκαίες δημόσιες δαπάνες που δεν έγιναν. Ένα πλεόνασμα, μέρος του οποίου μοιράζεται εν είδει ελεημοσύνης, προεκλογικά σα δωράκι..

Όσο συνεχίζουμε αυτή την πολιτική, δεν υπάρχει περιθώριο για θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Τι λέμε εμείς:

Η Ατζέντα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών λέει συγκεκριμένα πράγματα για όλη την Ευρωζώνη. Λέει ότι με 1% ανάπτυξη (και αποπληθωρισμό) δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε εργασία για 27 εκατομμύρια ανέργους στην Ευρώπη. Και το πρόγραμμα της Ομάδας έχει ορισμένα προτάγματα.

Συγκεκριμένα:

• Καλεί σε αλλαγή προτεραιοτήτων: εάν η Ευρώπη έθετε ως προτεραιότητα την ανάπτυξη, μειώνοντας τα ελλείμματα κατά 0.5% του ΑΕΠ, θα είχαμε ήδη βγει από την κρίση. Αντίθετα μειώσαμε τις δημόσιες επενδύσεις κατά 240 δις βαθαίνοντας την ύφεση.
• Καλεί σε σημαντικές δημόσιες επενδύσεις ύψους 1,5% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ  ή 194 δις Ευρώ το χρόνο έως το 2020.
• Ο στόχος είναι σαφής: 3,5 εκατομμύρια θέσεις εργασίας τα πρώτα 3 χρόνια και 2,4-5% ανάπτυξη στην Ευρωζώνη.

Για την Ελλάδα, τι σημαίνει αυτό;

Καταρχήν, σημαίνει ότι δεν μπορούμε να είμαστε αφηρημένα φιλοευρωπαϊστές. Πρέπει να θυμηθούμε ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ απαιτεί  κυρώσεις όχι μόνο για χώρες που έχουν υπερβολικά ελλείμματα, αλλά και για χώρες που έχουν υπερβολικά πλεονάσματα, όπως για παράδειγμα η Γερμανία.  Με αλλά λόγια, η ισόρροπη ανάπτυξη είναι προϋπόθεση ανάπτυξης. Προς αυτή την κατεύθυνση έχουμε πολλές επιλογές:

• Ομόλογα Έργου, με έμφαση στα διευρωπαϊκά δίκτυα: μεταφορές, επικοινωνίες, ενέργεια, νερό. Η αποκοπή της από αυτά τα δίκτυα είναι το στρατηγικό μειονέκτημα της Ελληνικής Οικονομίας.
• Ευρωομόλογα για το 60% του Δημόσιου Χρέους. Το χρέος μας είναι πολύ μεγάλο. Δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί ως έχει. Ο μόνος σίγουρος δρόμος προς τη χρεωκοπία είναι να κλείσουμε τα μάτια σ’ αυτή την πραγματικότητα.
• Εναρμόνιση φορολογικών πολιτικών. Δεν μπορούμε να κάνουμε ανάπτυξη με «ειδικά καθεστώτα», «ειδικές ρυθμίσεις», εξαιρέσεις και offshore.

Αλλά να μη περιοριστούμε στο τι πρέπει να διεκδικούμε στις Βρυξέλλες.

Ποιες είναι λοιπόν οι εθνικές προτεραιότητες που πρέπει να προτάξουμε σ’ αυτό το Ευρωπαϊκό Πλαίσιο διεκδίκησης; Καταρχήν, ναι στις Μεταρρυθμίσεις, αλλά επί τέλους να αποκτήσει νόημα αυτή η λέξη.

Τρεις Ενδεικτικές Μεταρρυθμίσεις:

Πρώτον, να επενδύσουμε στη δικαιοσύνη.

1. Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι κανένας επενδυτής δεν έρχεται σε μια χώρα που για να επιβάλεις τους όρους ενός συμβολαίου θέλεις το λιγότερο τρία χρόνια δικαστικό αγώνα, επειδή η δικαιοσύνη υπολειτουργεί. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος που δεν έρχονται ξένες επενδύσεις στη χώρα μας.
2. Κανένας δεν ξεκινά μια καινοτόμα επιχείρηση όσο έχουμε ένα πτωχευτικό δίκαιο που τιμωρεί την αποτυχία.

Δεύτερον, επείγει να ξαναδούμε από την αρχή τον τρόπο που διοχετεύουμε ρευστότητα στην αγορά.

1. Ζούμε στη χώρα που τεσσεράμισι συστημικές τράπεζες έχουν μερίδιο 95% της αγοράς της λιανικής τραπεζικής. Αυτές οι τράπεζες καλούνται να χρηματοδοτήσουν σε ένα πλαίσιο ασφυκτικών αξιώσεων κεφαλαιακής επάρκειας, σε περιβάλλον αποπληθωρισμού, ενώ έχουν μηδενικό ανταγωνισμό. Ακόμα και σε καλές εποχές, η ασφυκτική αυτή αγορά σημαίνει ότι η χρηματοδότηση είναι ενάντια στην καινοτομία, ακριβώς επειδή η καινοτομία εμπεριέχει ρίσκο.
2. Πρέπει σήμερα να ενισχύσουμε εναλλακτικές μορφές διοχέτευσης ρευστότητας στην αγορά. Ο παραδοσιακός δρόμος είναι κρατικός τραπεζικός πυλώνας ή οι συνεταιριστικές και ηθικές τράπεζες. Στη Βρετανία, στην Ολλανδία, στην Εσθονία υπάρχουν πολλές εναλλακτικές μορφές χρηματοδότησης, που είτε διευκολύνουν τη  χρηματοδότηση μιας συγκεκριμένης επιχειρηματικής ιδέας (crowdfunding)είτε συνδέουν απευθείας αποταμιευτές και επιχειρηματίες(crowdbanking).Σε κάθε περίπτωση, κάτι πρέπει να κάνουμε προς μια ή όλες τις κατευθύνσεις αυτές.

Τρίτον, να επενδύσουμε στο ανθρώπινο δυναμικό. Και αυτό σημαίνει επενδύσεις στην παιδεία και στην έρευνα.

1.   Συγκεκριμένα, το πρόγραμμα Back to Work μιλάει για το τέλος στις πολιτικές λιτότητας για τις δαπάνες για την παιδεία,διεκδικώνταςτουλάχιστον2% του ΑΕΠ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και 3% για την έρευνα. Αυτά με όρους ευρωπαϊκού μέσου όρου. Εάν μιλήσουμε με όρους σύγκλισης και ισόρροπης ανάπτυξης, η Ελλάδα πρέπει να επενδύσει πολύ περισσότερα.
2. Όσον αφορά την έρευνα, το πρόγραμμα μιλάει συγκεκριμένα για επενδύσεις στην επιστήμη των υλικών, καθώς οι πρώτες ύλες αποτελούν το 40% του παραγωγικού μας κόστους στην Ευρώπη, έναντι 20% του κόστους εργασίας.

Φίλες και Φίλοι,

Ο κόσμος φαίνεται να προτιμά την έννοια «στρατηγική» από τις έννοιες αξία και ιδεολογία. Ο κόσμος, φαίνεται να προτιμά την έννοια «κοινή λογική» από την έννοια «προτεραιότητα». Τελικά, όμως, όλοι μιλάμε για επιλογές. Και οι επιλογές είναι πάντα πολιτικές και ιδεολογικές . Είτε το θέλουμε είτε όχι.

1. Μια επιλογή, όταν μιλάς για επενδύσεις, είναι να μειώνεις το κόστος εργασίας.  Αποδυναμώνοντας την εσωτερική σου αγορά, δημιουργώντας αντικίνητρα για την τεχνολογική αναβάθμιση της παραγωγής σου, στέλνοντας στη μετανάστευση τους νέους με τα καλύτερα προσόντα.

2. Μια δεύτερη επιλογή είναι να προσελκύσεις επενδύσεις ξεπουλώντας: τον αιγιαλό, τα στρατηγικής σημασίας περιουσιακά σου στοιχεία, όπως το Ελληνικό, τις τράπεζες που εξαγόρασε ο φορολογούμενος και εθνικά μονοπώλια κάθε είδους, όπως το νερό. Δίνεις δηλαδή στον επενδυτή σίγουρο κέρδος με αντάλλαγμα αβέβαιες, επισφαλείς και κακής ποιότητας θέσεις «απασχόλησης».

3. Μια τρίτη επιλογή είναι να καλείς τους εργαζόμενους να «βάλουν πλάτη» και μετά να τους πουλάς.

– όπως τους εργαζόμενους της ΔΕΗ, που έχουν επενδύσει τα αποθεματικά των ταμείων τους στα πάγια της εταιρείας.

– όπως τα ασφαλιστικά ταμεία, που είχαν option αγοράς των τραπεζών. Και  η κυβέρνηση τους υποχρέωσε να τα ξεπουλήσουν σε μια μέρα έναντι πινακίου φακής.

– όπως στην ΕΡΤ, που τους απολύεις αφού έχουν αποδεχτεί τεράστια μείωση μισθών και έχει περάσει η επιχείρηση σε κερδοφορία. Και όλα αυτά για να φτιάξεις μια ΝΕΡΙΤ «των δικών μας παραγωγών», όπως δείχνουν και οι τελευταίες εξελίξεις που δικαιώνουν απόλυτα τη ΔΗΜΑΡ.  Να σημειώσω οτι οι πολίτες θα πληρώσουν 191 εκατ. ευρώ ανταποδοτικό τέλος για τη ΝΕΡΙΤ. Από αυτά, τα 91 είναι το κόστος του κλεισίματος της ΕΡΤ

4. Μια τέταρτη επιλογή είναι να φτιάχνεις ένα φορολογικό σύστημα για όλους και ένα φωτογραφικό για κάθε επενδυτή.

Υπάρχει όμως και μια άλλη επιλογή

Μια πολιτική που επιλύει επιχειρηματικά προβλήματα για την επιχειρηματικότητα και όχι για τον επιχειρηματία.

Που σέβεται το κοινωνικό συμβόλαιο που καλεί τους πολίτες να υπερασπιστούν.

Που αξιοποιεί δημόσια περιουσία χωρίς να την ξεπουλάει.

Επί της Αρχής

Στη ΔΗΜΑΡ Προοδευτική Συνεργασία  δεν είμαστε ενάντια στην έννοια των «μεταρρυθμίσεων».

Όμως, δεν εννοούμε ως μεταρρύθμιση τη φτωχοποίηση όλης της μεσαίας τάξης.  Επιμένουμε όπως και το πρόγραμμα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, ότι η Ευρώπη πρέπει να στηρίζεται στην ποιότητα και την καινοτομία, όχι τη φθηνή εργασία.

Δεν είμαστε  ενάντια στην αναδιάρθρωση του Δημόσιου Τομέα. Αλλά έχουμε σοβαρό πρόβλημα με την αποσάθρωση του.

Για μας, αυτό είναι ακριβώς το διακύβευμα αυτών των ευρωεκλογών.  Μια  προοδευτική Ευρώπη, μια Ευρώπη της εργασίας, της ανάπτυξης, μια Ευρώπη για τους νέους.