Στην συνέντευξη τύπου που δόθηκε για την επίσημη επικύρωση της συνεργασίας του ποταμιού με τους «Μετα», του Σπύρου Λυκούδη, ο Σταύρος Θεοδωράκης έκανε το μεγαλύτερο και σοβαρότερο πολιτικό και ηθικό ολίσθημα που θα μπορούσε να κάνει.
Έπιασε στο στόμα του τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη και τον Μήτσο Παρτσαλίδη, προσπαθώντας εμμέσως να αφήσει να εννοηθεί, ότι εάν ζούσαν σήμερα θα στήριζαν και αυτοί αυτό το απολίτικο, αρχηγοκεντρικό δεξιόστροφο κόμμα του οποίου είναι ιδρυτής και απόλυτος ηγέτης.
Ανθρώπους σύμβολα μιας ολόκληρης γενιάς, ιδεολόγων αγωνιστών που προτιμούσαν να διωχθούν, να φυλακιστούν, να βασανιστούν, να εξοριστούν ακόμα και να πεθάνουν για τα πιστεύω τους, τις ιδέες τους και τις αρχές τους.
Μια γενιά στην οποία κυριαρχούσαν η ανιδιοτέλεια, η αυτοθυσία, η ηθική ακεραιότητα, ο σεβασμός, η εντιμότητα, η συνέπεια λόγων και έργων, η συλλογικότητα, η σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη.
Μια γενιά ανθρώπων που κατάφερε με την στάση ζωής της, με την συνέπεια, το ήθος της, και την αυτοθυσία της, να κερδίσει τον σεβασμό και τον θαυμασμό ακόμα και των φανατικών αντιπάλων της, ακόμα – ακόμα και αυτών των ίδιων των διωκτών και βασανιστών της.
Την ιστορία αυτών των ανθρώπων και το ότι σηματοδοτούν προσπάθησε να καπηλευθεί, ο ποταμάρχης, αυτός που από την πρώτη στιγμή διακηρύσσει την απαξίωση του προς τις ιδεολογίες, προς την παλαιοκομματική πολιτική, προς τις διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές, προς τους παλαιούς πολιτικούς και προς την Αριστερά.
Αυτούς τους ανθρώπους και κατ’ επέκταση αυτήν την γενιά τόλμησε ο Σταύρος Θεοδωράκης, να την ταυτίσει με μικροπολιτικές και καιροσκοπικές συναλλαγές προσωπικού βολέματος.
Επεχείρησε να τους ταυτίσει με την απαξίωση κάθε ιδεολογίας και κάθε ηθικής αρχής, με την ωμή συναλλαγή και το παζάρι με αποκλειστικό στόχο την εξασφάλιση μιας βουλευτικής έδρας.
Αυτή του η κίνηση μόνο σαν προσπάθεια βεβήλωσης και προσβολής, συμβόλων μπορεί να χαρακτηριστεί.