Γράφει ο Γιώργος Πιέρρος.

Μια καθιερωμένη βόλτα με τον σκύλο μου προς την Πειραϊκή κάθε φορά με γεμίζει με όμορφες εικόνες από την θάλασσα, τα πλόια που περνούν, τον κόσμο που το Σάββατο γεμίζει τα ταβερνάκια και κάνει βόλτες. Αυτήν την φορά μια διαφορετική εικόνα με σταμάτησε.

Ένα μπουλούκι από πιτσιρικάδες Πακιστανούς έπαιζε κρίκετ στην παραλία δίπλα στην Φρεαττύδα, έκατσα για λίγο και παρατηρούσα πόσο χαίρονταν, με πόση ορμή και χαρά έπαιζαν. Έδειχναν ότι παρά τα ζόρια το παλεύουν, πως δεν είχαν ανάγκη πολλά για να χαρούν μερικές στιγμές ξεγνοιασίας. Τα μόνα τους εφόδια: η παρέα, τα αληθινά χαμόγελα, μερικά μπαλάκια και δύο αυτοσχέδιες σανίδες για να σουτάρουν.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα στον Πειραιά, από τα συνεχόμενα πογκρόμ της Χρυσής Αυγής σε κατοικίες μεταναστών, από τις βάναυσες και αιματηρές επιθέσεις εις βάρος τους.

Και όμως αυτοί είναι ακόμα εδώ και το παλεύουν, τολμούν να χαμογελούν και να παίζουν σε μια χώρα που δεν τους έδειξε το φιλικό πρόσωπο της. Μπορεί το χαμόγελο και η αισιοδοξία σε αυτόν τον καιρό να  έχουν πληγεί αλλά υπάρχουν ακόμα, και αυτοί που περνούν πιο δύσκολα από εμάς δείχνουν να επιμένουν σε αυτά.

Αυτές οι κακοτραβηγμένες εικόνες που τράβηξα από μακρια για να μην τους ενοχλήσω ή διακόψω το παιχνίδι τους, θα ήθελα να είναι ο Πειραιάς που ζω, η Ελλάδα του αύριο. Με λίγα λόγια μια χώρα που αγκαλιάζει τους κατατρεγμένους και τους αδύναμους, όπως και όσο μπορεί αλλά δεν τους κυνηγά, δεν τους αφήνει στο έλεος του φασισμού.