Ας φανταστούμε έναν μικρό ελληνικό νησί, χαμένο κάπου στο μακρινό ιστορικό μας παρελθόν, όπου ενόψει των επικείμενων εκλογών κομματάρχες και επαγγελματίες ψηφοφόροι, έτοιμοι να υποστηρίξουν όποιον τους υποσχεθεί τα περισσότερα, περιφέρονται από ταβέρνα σε ταβέρνα για να εξασφαλίσουν οι μεν τις πολυπόθητες ψήφους, οι δε τα κεράσματα, αλλά και πλήθος καλοπιάσματα για την παντί τρόπω τακτοποίησή τους μετά την ανακοίνωση του εκλογικού αποτελέσματος. Το νησί είναι η Σκιάθος, ο προεκλογικός πυρετός που τη βασανίζει θα ενσκήψει κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας του 19ου αιώνα, λίγο πριν από τη χρεοκοπία του 1893 και την κατοπινή ήττα του πολέμου του 1897, κι εκείνος ο οποίος εξιστορεί τα δρώμενα είναι ένας παλαιός γνωστός.
Πρόκειται για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, που θα δημοσιεύσει εν έτει 1892, στην εφημερίδα «Ακρόπολις», το διήγημά του «Οι χαλασοχώρηδες». Το παπαδιαμαντικό διήγημα έχει σχολιαστεί άπειρες φορές, συνήθως προ εκλογών, αλλά συχνά και ανεξάρτητα από αυτές.