Γεννήθηκε στις αρχές του αιώνα στο ορεινό χωριό του νησιού μας. Παιδί έζησε τον εθνικό διχασμό. Είδε τα Γαλλικά αποικιακά στρατεύματα από τη Σενεγάλη να κατακλύζουν τα χωριά μας.

Ο πατέρας του, δήμαρχος της περιοχής φανατικός οπαδός του βασιλιά Κωνσταντίνου, όπως άλλωστε όλη μας η οικογένεια. Ήταν από τούς λίγους που εκείνα τα χρόνια είχαν την ευχέρεια να τελειώσουν το γυμνάσιο στην πρωτεύουσα του νησιού. Η ζωή τον ευνόησε. Νέος κληρονόμησε από κάποιο συγγενή που είχε μεταναστεύσει χρόνια πριν ένα αξιοσέβαστο χρηματικό ποσό. Άνοιξε κατάστημα στη πρωτεύουσα του νησιού.

Το νου του δεν το είχε στο εμπόριο και σιγά σιγά η κληρονομιά εξανεμίστηκε. Τον τραβούσαν οι απολαύσεις της ζωής. Ήταν ίσως ο μοναδικός ψηφοφόρος του ΚΚΕ στο χωριό μας στα χρόνια του μεσοπολέμου.

Στη κατοχή εντάχθηκε στο Εαμικό κίνημα. Στο χωριό μας οι περισσότεροι παρακολουθούσαν αμέτοχοι τα πολιτικά τεκταινόμενα. Οι πιο ανήσυχοι είχαν πάρει τα όπλα. Άλλωστε αυτά δεν έλειπαν μετά την μεγάλη σφαγή των Ιταλών.

Παρόλα αυτά σαν λαϊκός δικαστής δεν επέτρεψε να υπάρξουν παρατράγουδα, όπως σε άλλα μέρη που αμαύρωσαν την αντίσταση. Το ίδιο και επι Εαμοκρατίας. Δεν άνοιξε ρουθούνι. Μετά τη Βάρκιζα είδε τη συμμορία του Γάκια να δολοφονεί υπέροχες μορφές της Εαμικής αντίστασης στη περιοχή μας.

Τον ίδιο δεν τον πείραξαν. Ο αδελφός του ήταν ανώτατος αξιωματικός του βασιλικού πολεμικού ναυτικού.

Το 1947 πήρε το δρόμο της εξορίας για το Τσιρίγο. Μετά την απόλυση του θα μεταναστεύσει στη μητρόπολη του καπιταλισμού. Μέσα σε λίγα χρόνια βρέθηκε με χρήματα. Το ελληνικό κράτος δεν τον ξέχασε. Ειδοποιήθηκαν οι κρατικές αρχές των ΗΠΑ για τον Κόκκινο δικαστή. Απελαύνεται. Το Αμερικανικό όνειρο έσβησε. Τα όνειρα όμως για ένα δικαιότερο κόσμο δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ.