Επιμέλεια: Άρης Πολλάτος.

Η badiera παρουσιάζει το δεύτερο μέρος των συναρπαστικών αναφορών που πρώτο-δημοσιεύτηκαν στο αμερικανικό περιοδικό politico magazine, στην προσπάθεια αποκρυπτογράφησης της αινιγματικής φυσιογνωμίας του Ρώσου Προέδρου, Βλάντιμιρ Πούτιν. Ακολουθούν δύο αναφορές έγκριτων Αμερικανών… «Πουτινολόγων».

Ορθολογικός αλλά παρορμητικός

Ο εκδότης του New Yorker, David Remnick, κάλυψε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης για την Washington Post.

Ποιος είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν; Ας το περιορίσουμε στην τρέχουσα κρίση και στην τωρινή κατάσταση πραγμάτων και ας αποφύγουμε το υπερβολικά εύκολο κλισέ σχετικά με την KGB. Ο Πούτιν είναι ένας αυταρχικός ηγέτης, μερικές φορές πονηρός, συχνά βίαιος και πάντα με την εμμονή της επανόρθωσης και προβολής του ρωσικού αναστήματος στην περιοχή και στον κόσμο, μία γενιά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

 Η αφήγηση του «τρελού Πούτιν» είναι παράλογη. Είναι, στο πλαίσιό του, μέσα στο συγκεκριμένο ψυχικό και πολιτικό του σύμπαν, ορθολογικός. Κατά την άποψή του στην Ουκρανία ανταποκρίνεται λογικά στην κατάρρευση μίας γενιάς, στην ταπείνωση, στη Δυτική θριαμβολογία και αδυναμία. Για τον ίδιο τα πάντα, από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ μέχρι τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και τη μετατόπιση της Ουκρανίας απ’ τον έλεγχό της Ρωσίας, είναι μια ανυπόφορη ιστορική τάση. Και για να το σταματήσει – να σταθεί και να φωνάξει «Σταματήστε!», όπως κάποτε περιέγραψε ο William F. Buckley τον συντηρητισμό- έχει πάρει αυστηρά μέτρα εναντίον της Ουκρανίας, των φωνών διαμαρτυρίας στη Ρωσία και των διαφωνούντων μέσων ενημέρωσης.

Την ίδια στιγμή, έχει χτίσει ένα είδος ρωσικού νέο-συντηρητισμού συνδυάζοντας τον παραδοσιακό εθνικισμό με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και τις αντι-δυτικές ηθηκολογίες.

Ειλικρινά πιστεύω ότι έχει υπερβολικά εξαπλωθεί στην Ουκρανία. Και ενώ μπορεί να προχωρήσει ακόμη περισσότερο πατώντας την Ανατολή ή Θεός φυλάξει, ξεκινήσει μία σύντομη αψιμαχία με την Ουκρανία, νομίζω ότι κάνει αυτοσχεδιασμούς, ενεργώντας απερίσκεπτα και ανόητα ακόμα και για τους δικούς του όρους. Και ενώ ο ίδιος ελέγχει την κατάσταση των μέσων ενημέρωσης και μπορεί να ανεβάσει τεχνητά τη δημοτικότητά του ακόμη και πληρώνοντας εργάτες να βγουν στους δρόμους της Μόσχας για να τον στηρίξουν, οι Ρώσοι δεν θέλουν να πολεμήσουν τους Ουκρανούς.

Η Ρωσία, η σύγχρονη Ρωσία, θα πρέπει να ζήσει μέσα στην παγκόσμια οικονομία και αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει τεράστια ζημιά και τελικά να υπονομεύσει το πολιτικό κύρος του Πούτιν, όχι μεταξύ των φιλελεύθερων ελίτ (που τους έχει χάσει προ πολλού), αλλά της εκλογικής του βάσης.

***

Μια ιδιοφυία; Ούτε λόγος.

Του Stephen Sestanovich – καθηγητής της διεθνούς διπλωματίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, ανώτερος συνεργάτης στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων και συγγραφέας του Μαξιμαλιστές: Η Αμερική στον κόσμο από τον Τρούμαν στον Ομπάμα [Maximalist: America in the World from Truman to Obama]– ήταν πρέσβης των ΗΠΑ στην πρώην Σοβιετική Ένωση από το 1997 μέχρι το 2001 .

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν ως στρατηγική ιδιοφυΐα; Έχω κάποιο πρόβλημα μ’ αυτήν την ιδέα . Ας θυμηθούμε τι προσπαθούσε να κάνει στην Ουκρανία. Ο αρχικός στόχος ήταν να φέρει ολόκληρη τη χώρα στους κόλπους της τελωνειακής ένωσης της Ευρασίας.

Ο Πούτιν είχε το δικό του «καβαλάρη» στη σέλα του Κιέβου, τα 15 δισεκατομμύρια δολάρια που πρόσφερε ως δάνειο είχαν μια πραγματική οικονομική λογική. Οι δυτικές κυβερνήσεις δεν ήξεραν τι να κάνουν στη συνέχεια. Γιατί ο Πούτιν απέτυχε; Με την όχληση του ανατραπέντος προέδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς να τους πατάξει, καλώντας όλους τους αντιτιθέμενους φασίστες, προσπαθώντας να δείξει ποιος ήταν το αφεντικό αρπάζοντας ένα κομμάτι εδάφους που ήδη το έλεγχε. Αυτήν την εβδομάδα [σ.σ. 13/3], ένας νέος Ουκρανός ηγέτης επισκέφτηκε την Ουάσιγκτον, ένας Αμερικανός πρόεδρος με μικρό ενδιαφέρον για την εξωτερική πολιτική οδηγεί τις κατηγορίες εναντίον της ρωσικής επιθετικότητας και η Γερμανίδα καγκελάριος – κάποτε ο καλύτερος φίλος του Πούτιν στην Ευρώπη – ξεστομίζει ότι αυτός είναι “σε έναν άλλο κόσμο.”

Αυτό δεν είναι υψηλής ποιότητας πολιτικός σχεδιασμός. Αλλά είναι μία κακή κρίση και μια συναισθηματική απόφαση, με άγνοια για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες. Όμως είναι Πούτιν εκλεκτής ποιότητας. Έχουμε μια εικόνα στο μυαλό μας για τον ψύχραιμο υπολογιστή ηγέτη του Κρεμλίνου που χρησιμοποιεί την εκπαίδευσή του στην υπηρεσία πληροφοριών για να μας ξεγελάσει. Ιδιωτικά, οι Ρώσοι οι οποίοι τον γνωρίζουν πολύ καλά, τον περιγράφουν ως έναν εντελώς διαφορετικό τύπο – αναποφάσιστο που επηρεάζεται εύκολα από κακή πληροφόρηση και οδηγείται από τα πάθη της στιγμής.

Τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά. Με τον πλούτο και τη δύναμη της Ρωσίας, ο Πούτιν θα μπορούσε από τώρα να έχει ο ίδιος φτάσει στο ανώτερο πολιτικό επίπεδο της Ευρώπης, ο πρύτανης των G-8, ένα διεθνής σοφός άνθρωπος. Θυμάμαι ένα σχόλιο που κάποτε άκουσα απ’ έναν άλλο μετά-σοβιετικό ηγέτη – ότι η KGB ήταν μια οργάνωση προσηλωμένη σ’ έναν αγώνα ζωής ή θανάτου με φανταστικούς εχθρούς. Εάν εργαστούμε γι ‘αυτό, φυσικά μπορούμε να μετατρέψουμε τους φανταστικούς εχθρούς σε πραγματικούς. Αυτό είναι το επίτευγμα του Πούτιν.

***