Ο αποπληθωρισμός στην Ευρωζώνη κατρακυλά από 0,8% τον Φεβρουάριο στο 0,5% τον Μάρτιο. Σχεδόν όλες οι χώρες του Νότου ανακοίνωσαν αύξηση του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ και μείωση του πληθωρισμού όσο και εμμονή στη γερμανικής εμπνεύσεως λιτότητα και «δημοσιονομική προσαρμογή», πανηγυρίζοντας μάλιστα καθώς η ανεργία αρχίζει να παρουσιάζει κάμψη στην ΕΕ από 12% σε 11,9%. Την ίδια στιγμή με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ οι προοπτικές ανάπτυξης της ευρωπαϊκής οικονομίας δείχνουν αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,02% το 2014 και κατά 1,6% για το 2015, με τη Γερμανία να καταγράφει τα καλύτερα στοιχεία φτάνοντας το 2015 σε ρυθμό 2%.
Ωστόσο, στο εναλλακτικό πρότυπο αντιμετώπισης της κρίσης, που στηρίζεται στη δημοσιονομική προσαρμογή με παράλληλη ενάσκηση υποβοηθητικής νομισματικής πολιτικής διοχετεύοντας ρευστότητα στην οικονομία ώστε να διευκολύνει την απορρόφηση υφεσιακών και μεταρρυθμιστικών πιέσεων, τα πράγματα πάνε πολύ καλύτερα. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, το ΑΕΠ αναμένεται να αυξηθεί κατά 2,8% το 2014 και κατά 3,4% το 2015 και στο Ηνωμένο Βασίλειο κατά 2,3% και 2,5% αντίστοιχα. Η ανεργία και στις δύο αυτές χώρες βαίνει μειούμενη στα επίπεδα του 6%, ενώ ο «κακός» για τους Γερμανούς πληθωρισμός βρέθηκε το 2013 στο επίπεδο του 1,5% για τις ΗΠΑ και στο 2,3% για το Ηνωμένο Βασίλειο. Η εικόνα είναι αποκαλυπτικότερη εάν συγκρίνουμε τις επιδόσεις των ανεπτυγμένων χωρών, εξαιρώντας τις χώρες της Ευρωζώνης, με τις χώρες της Ευρωζώνης εξαιρώντας τη Γερμανία.
Εν ολίγοις, βάσει συγκριτικής οικονομικής, εξαιρουμένης της Γερμανίας, η αποτυχία του γερμανικού μοντέλου στην Ευρωζώνη είναι παταγώδης. Και το χειρότερο είναι ότι αυτή η γερμανική αποτυχία διακυβεύει την παγκόσμια οικονομική ανάκαμψη όσο και την πολιτική σταθερότητα τροφοδοτώντας ναζιστικά μορφώματα σε μια ήπειρο με βεβαρημένο παρελθόν. Είναι αυτή η αποτυχία, οι διακυβεύσεις της όσο και οι πιέσεις που εξασκούνται από τη διεθνή κοινότητα που οδηγούν τη Γερμανία σε ενορχηστρώσεις και πανηγυρισμούς στοιχείων που «επιβεβαιώνουν» τη μακροπρόθεσμη «επιτυχία» της πολιτικής της και σε ανάλογες συστάσεις περί «υπομονής». Παράδειγμα: Η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές. Εναντι όλων αυτών το ελληνικό πολιτικό σύστημα, παλαιοκομματικό και νεοπαγές, κωφεύει με ελάχιστες εξαιρέσεις. Επιλέγει να πανηγυρίζει εικονίδια επιτυχίας παραβλέποντας τη μεγάλη εικόνα της αποτυχίας. Θα επικαλεστούν άραγε στο μέλλον τη γνωστή ρήση ότι «διάβαζαν» προετοιμαζόμενοι για τις εξετάσεις λαϊκισμού;