Στα τελευταία χρόνια της κρίσης η ελληνική κοινωνία αναδιαμορφώθηκε. Αν εξαιρέσει κανείς τους πρώτους μήνες του 2011, μετά την είσοδο της χώρας σε τροχιά μνημονίου και λιτότητας, όπου τα σοκ διαδέχονταν το ένα το άλλο, η συνέχεια ήταν τελείως διαφορετική.
Η πολιτικοκοινωνική κουλτούρα του Έλληνα άλλαξε σταδιακά, διαμορφώνοντας διαφορετικούς συσχετισμούς, τόσο σε κομματικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.
Στο κομματικό – πολιτικό πεδίο, η σταδιακή – για πολλούς φυσιολογική – φθορά του παντοδύναμου άλλοτε ΠΑΣΟΚ, δημιούργησε την ανάγκη για εσωτερικές αναζητήσεις στο χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς.
Τρανό παράδειγμα η δημιουργία της ΔΗΜΑΡ από τον Φώτη Κουβέλη, που σηματοδότησε μια νέα πολιτική πραγματικότητα για τα ελληνικά δεδομένα.
Ο δικομματισμός, ουσιαστικά, είχε πάψει να υφίσταται και η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στη διακυβέρνηση της χώρας ήταν ποια μια αναγκαιότητα, προκειμένου η Ελλάδα να μπορέσει να σταθεί ξανά στα πόδια της και να μπορέσει μετά από μια ταραχώδη περίοδο να βρει πολιτική ησυχία.
Οι διαρκείς, όμως, μεθοδεύσεις και οι διαφοροποιήσεις Σαμαρά και Βενιζέλου, από τις αρχικές προγραμματικές θέσεις της τρικομματικής κυβέρνησης και σε συνδυασμό με το βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ, οδήγησαν την ΔΗΜΑΡ και τον Φώτη Κουβέλη, να αποχωρήσει από τη συγκυβέρνηση.
Η κρίση έφερε στην επιφάνεια, όμως και ακροδεξιές απολήξεις ορμώμενες κυρίως από υπολείμματα εκφραστών του ναζισμού, που ήταν καλά κρυμμένα στο χώρο της λαϊκής δεξιάς.
Το δημοκρατικό τόξο των κομμάτων του κοινοβουλίου δεν μπόρεσε να αποτρέψει την εξέλιξη αυτή, με αποτέλεσμα η Χ.Α. να έρθει ως τρίτο κόμμα σήμερα στην πολιτική ζωή μιας απόλυτα δημοκρατικής χώρας. Αυτό το πολιτικό παράδοξο πέρασε στη μαύρη σελίδα της ελληνικής ιστορίας.
Στη συνέχεια, το εκλογικό φαινόμενο ΠΟΤΑΜΙ που δημιουργήθηκε κι αυτό στην ανάγκη της εσωτερικής κεντροαριστερής αναζήτησης και όχι μόνο στηρίχθηκε στη δημοφιλία ενός δημοσιογράφου – ερευνητή. Σήμερα, επιχειρεί να διαμορφώσει συνθήκες πολιτικής επιβίωσης μέσα από μια πιθανή συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα ΣΥΡΙΖΑ που πραγματικά ο ιστορικός του μέλλοντος θα χρειαστεί αρκετό μελάνι προκειμένου να εξηγήσει την «πολιτική – κομματική του περιπέτεια» που από καρδιάς εύχομαι να μην έχει τη μοίρα του ΠΑΣΟΚ.