Στη Συγγρού βρέχει ανύποπτους, στο Μαξίμου ανακαλύπτουν «προσωπικές ατζέντες» και στη Χαριλάου Τρικούπη ψάχνουν στα λεξικά τον ορισμό της «ακροδεξιάς δράκας».
Και στη μεν γαλάζια οικογένεια, πολύ ορθά πράττουν. Δικός τους είναι ο Μπαλτάκος – κι όλοι οι άλλοι Μπαλτάκοι μαζί –, σαρξ εκ της σαρκός τους, – κι ό,τι θέλουν τον κάνουν: Κλαίνε κι ολοφύρονται για τον υιό του στα παραθύρια, τον αποθεώνουν γιατί αποκαθήλωσε την «ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς» και όταν, ο μη γένοιτο, χρειαστεί, τον καίνε και τον ξεχνούν εν μία νυκτί για να καθαρθεί το άμεμπτο και άσπιλο του success story.
Στα πέριξ, όμως, και στη συγκυβερνώσα «κεντροαριστερά», η κατά συρροή άγνοια μπορεί ενίοτε να συνιστά και ηθική εκτροπή.
Διότι οι ύμνοι στον αντικομμουνισμό μπορεί να ήταν γραφικότητες, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου «πράξεις εθνικής σωτηρίας» και το «μαύρο» στην ΕΡΤ… στιγμιαίο λάθος. Ο άνευ όρων, όμως, κυβερνητικός εναγκαλισμός με παρακρατικά σταγονίδια μπορεί να είναι και βιασμός: Βιασμός της ηθικής, των αξιών και της αξιοπρέπειας των εκατομμυρίων πολιτών που επιμένουν να μην αγοράζουν εκπτώσεις δημοκρατίας σε συσκευασία εθνοσωτηρίου κυβερνητικής σταθερότητας.
Της μόνης, ίσως , αξιοπρέπειας που τους απέμεινε από τότε που κατέθεσαν και τον τελευταίο, όποιον άλλον, οβολό τους στην «εθνική αναγκαιότητα» των Καστελόριζων, των Ζαππείων και των Κανών.
Εάν αυτή την αξιοπρέπεια δεν αντέχει να την υπερασπιστεί η «κεντροαριστερά», τότε ας μείνει απλά… συγκυβερνώσα. Κι ας εκχωρήσει οριστικά και το «κέντρο», και την «αριστερά» στις Ελιές, τα Ποτάμια, τα θυμάρια και σε ό,τι άλλο, αυτοφυές και μη, φυτρώνει χαρωπά κι ανέμελα στο δρόμο προς το πολιτικό τίποτα. Για να συναντήσει τους Μπαλτάκους, τους Φαήλους και τ’ άλλα παιδιά…