Ο Παύλος Τσίμας σε μία ημερίδα της ΔΗΜΑΡ για την Ευρώπη την Πέμπτη 2 Ιουλίου είχε πει ότι στο δημοψήφισμα ο καθένας θα απαντήσει σε μία δική του ερώτηση «ναι ή όχι» και την επόμενη εβδομάδα θα μαθαίναμε από τις πράξεις της ελληνικής κυβέρνησης και τις αντιδράσεις στο εξωτερικό ποιο ήταν το πραγματικό ερώτημα. Ο λαός απάντησε με ένα βροντερό «ΟΧΙ» για να βοηθήσει τον Πρωθυπουργό να επιτύχει μία καλύτερη συμφωνία όμως ο Αλέξης Τσίπρας επέστρεψε τη Δευτέρα 13 Ιουλίου μετά από μία μαραθώνια Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης με ένα μνημόνιο στις αποσκευές του.

Τελικά, ποιο ήταν το ερώτημα που τέθηκε; ή για να είμαι πιο σαφής πως ερμήνευσαν οι Ευρωπαίοι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος; Οι φανατικοί της λιτότητας με επικεφαλής τη Γερμανία και τη Φινλανδία σε δεύτερο ρόλο, αποτίμησαν το αποτέλεσμα ως καταψήφιση του ευρώ με αποτέλεσμα να πιέζουν ασφυκτικά για οικειοθελή έξοδο της Ελλάδας απο την Ευρωζώνη και η λέξη grexit που ήταν ταμπού, συμπεριλήφθηκε πρώτη φορά σε γραπτό κείμενο την Κυριακή το απόγευμα (στο κείμενο του Eurogroup)!

Οι συνέπειες του δημοψηφίσματος αναδείχθηκαν την εβδομάδα μετά «τη νίκη της δημοκρατίας». Το πρώτο Eurogroup του Ευκλείδη Τσακαλώτου θα είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία αν είχε γραπτές προτάσεις μαζί του αλλά παρά την καλή του παρουσία δεν απέφυγε τις επιθέσεις από τους ομολόγους του. Η Σύνοδος Κορυφής απομόνωσε τον Αλέξη Τσίπρα και τον έθεσε προ των ευθυνών του με την ανακοίνωση για επόμενη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ την Κυριακή. Η αντίστροφη μέτρηση είχε ήδη αρχίσει και με καθυστέρηση περίπου έξι μηνών η κυβέρνηση κατάλαβε ότι οι εταίροι μας δε μπλοφαρουν και είναι έτοιμοι για όλα. Ακριβώς σε εκείνο το σημείο, η ψήφος του ελληνικού λαού μετατράπηκε σε ΝΑΙ στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα και συνειδητοποίησε ότι δεν είχε λαϊκή εντολή για ρήξη.

Η κυβέρνηση που κέρδισε τις εκλογές με σημαία το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» που είχε κοστολογηθεί γύρω στα 11 δις (σε παροχές), αναγκάστηκε να συμφωνήσει σε ένα νέο μνημόνιο με μέτρα που μπορεί να φτάσουν τα 14 δις σε βάθος τριετίας. Η απόλυτη ταπείνωση και ο εξευτελισμός του Έλληνα Πρωθυπουργού την Κυριακή το βράδυ δεν χαροποιεί κανέναν όμως πλήρωσε την απώλεια εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο του. Η προκήρυξη του δημοψηφίσματος ήταν μία μονομερής ενέργεια όταν τα τεχνικά κλιμάκια είχαν σχεδόν συμφωνήσει και όπως φαίνεται εκ των υστέρων η απόφαση ελήφθη εν θερμώ.

Η ελληνική κοινωνία θα πληρώσει πολύ ακριβά το πόκερ που έπαιξαν κάποιοι στην πλάτη της. Η ελληνική ομάδα διαπραγμάτευσης έχοντας πολύ περισσότερα να χάσει από τους αντιπάλους της και πολύ λιγότερες μάρκες, έπαιξε άσχημα όλα τα καλά χαρτιά που είχε, ήταν πεπεισμένη οτι οι εταίροι μας μπλοφάρουν και πήγε μέχρι τέλους. Οι εταίροι εν τέλει μας τα πήραν όλα αλλά κάποιοι απο τη δική μας ομάδα ευχαριστήθηκαν το παιχνίδι. Η χώρα γλύτωσε τελευταία στιγμή την ολική καταστροφή που θα ήταν η άτακτη χρεωκοπία χάρη στην επιμονή του επονομαζόμενου «Ολαντρέου». Αυτή η αναφορά γίνεται μόνο και μόνο για να αναδείξει την ανευθυνότητα του Σύριζα ως αντιπολίτευση που εκτόξευε λάσπη προς όλους χωρίς να αξιολογεί τις συμμαχίες που θα μπορούσε να έχει σε περίπτωση διακυβέρνησης. Η θεωρία ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση και όχι η κρίση το μνημόνιο κάπου εδώ τελειώνει. Σε αυτό το σημείο αναδεικνύεται και το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή ο κύριος πυλώνας του κυβερνητικού συνασπισμού.

Η ρητορεία των στελεχών του Σύριζα τα τελευταία πέντε χρόνια και κυρίως από το 2012 που αποτελούσαν την αξιωματική αντιπολίτευση αναλώθηκε σε λαϊκίστικες κορώνες χωρίς να έχουν έτοιμη ρεαλιστική κυβερνητική πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας. Η ένδεια επιχειρημάτων και προτάσεων αυτή τη στιγμή αναδεικνύεται από το γεγονός οτι πολλές φορές η κυβέρνηση φέρεται σα να είναι ακόμα αντιπολίτευση. Το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος ψήφισε Σύριζα τον Ιανουάριο του 2015 για να κυβερνήσει και όχι για να καταγγέλει τους παλαιούς κυβερνώντες για την κατάντια της χώρας.

Τώρα όμως, έξι μήνες μετά με μία υφεσιακή συμφωνία στο τραπέζι, το κρυφτούλι τελείωσε. Ο Πρωθυπουργός πρέπει να την εφαρμόσει με οποιοδήποτε κομματικό ή προσωπικό κόστος γιατί είναι αποτέλεσμα της δικής του διαπραγμάτευσης με τους εταίρους. Οι σκέψεις για εκλογές εξυπηρετούν μόνο ένα εσωκομματικό ξεκαθάρισμα κι ελπίζω αυτή τη φορά η χώρα να μπει πάνω απο το κόμμα. Οι μεταρρυθμίσεις απαιτούν ευρύτερες συναινέσεις και ρήξεις με διάφορες κοινωνικές ομάδες που θα αναγκαστούν να απωλέσουν τα προνόμια τους. Εύχομαι τουλάχιστον από αυτή τη στιγμή ο καθένας να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.