«Κάθε φορά που περνάω μπροστά από το Πολυτεχνείο ακούω τους φοιτητές που ήταν στην Πύλη να φωνάζουν στο τανκ που ήταν έξω έτοιμο για εισβολή με τους προβολείς αναμμένους: «Είμαστε αδέρφια»!
Ο Βασίλης Καραγεώργος είναι σήμερα 83 ετών. Στο πετσί του έχουν εγγραφεί τα γεγονότα της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ιστορίας του τόπου όπως τα έζησε από το 1964 μέχρι το 2004 που εργάστηκε ως φωτορεπόρτερ για για μεγάλο εκδοτικό συγκρότημα της χώρας – με … παράσημα 18 κατάγματα. Από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του, η κάλυψη των γεγονότων του Πολυτεχνείου που παρακολούθησε από κοντά. Εκατόν σαράντα από τα 700 καρέ των ταραγμένων εκείνων ημερών παρουσιάζουν την έκθεση φωτογραφίας «Πολυτεχνείο 1973» από τα αρχείο του φωτορεπόρτερ Βασίλη Καραγεώργου, στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων στο Πάρκο Ελευθερίας από 13 έως 29 Νοεμβρίου.
Η αφήγηση του αυτόπτη μάρτυρα – φωτορεπόρτερ Βασίλη Κοντογεώργου
«Από την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα ήταν καζάνι που έβραζε. Οι φοιτητές κλεισμένοι στο Πολυτεχνείο έδειχναν την αντίθεσή τους στη Χούντα. Τα πρώτα συνθήματα έπεσαν: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», «Λαέ, πεινάς, γιατί τους προσκυνάς», «Κάτω η Χούντα», «Δημοκρατία» κ.ά. Τρεις μέρες ακόμη κράτησε αυτός ο αναβρασμός και κάθε μέρα προσέρχονταν κι άλλοι φοιτητές και μαθητές κι εργάτες κι απλός κόσμος.
Φορτωμένος τις μηχανές μου περιφερόμουν, φωτογραφίζοντας τα πάντα. Από θωρακισμένα αυτοκίνητα ρίχνονταν βόμβες δακρυγόνων, οι διαδηλωτές άναβαν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα, φωνάζοντας: «Λαέ, πολέμα, σου πίνουνε το αίμα». Από τις πολυκατοικίες οι ένοικοι πετούσαν λογής λογής χαρτιά για να ενισχύσουν τις φωτιές.
Στις 16 του Νοέμβρη ο χώρος του Πολυτεχνείου μέσα και έξω ήταν γεμάτος κόσμο που συμπαραστεκόταν στα παιδιά. Βέβαια κι οι αστυνομικοί, ένστολοι ή με πολιτικά, ήταν πάρα πολλοί. Οι πρώτοι πυροβολισμοί έπεσαν γύρω στις 6.30 μ.μ. Μέχρι αργά το βράδυ περιφερόμουν φωτογραφίζοντας τη βίαιη προσπάθεια της αστυνομίας να απομακρύνει τον κόσμο από το Πολυτεχνείο.
Κατά τις 00.15, πρωί της 17 Νοέμβρη, μου τηλεφωνούν από την εφημερίδα με την οποία συνεργαζόμουν ότι βγήκαν τανκς στους δρόμους. Στις 00.30 ένα δεύτερο τηλεφώνημα, ότι τα τανκς ήταν μπροστά στο ξενοδοχείο Χίλτον. Τρέχοντας σχεδόν βγήκα γωνία Πανεπιστημίου και Χρήστου Λαδά και τα ακολούθησα μέχρι το Πολυτεχνείο. Εκεί πήρα θέση ξανά στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρη. Οι σκηνές που ξετυλίχτηκαν ήταν σπαρακτικές. Τα παιδιά κρεμασμένα στα κάγκελα φώναζαν στους φαντάρους: «Είμαστε αδέλφια, είμαστε άοπλοι». Οι διαταγές όμως ήταν άλλες. Το τανκ εισβάλλει στο Πολυτεχνείο, παιδιά, τανκ και κάγκελα γίνονται ένας άμορφος σωρός. Τα μάτια μου θάμπωσαν από τα δάκρυα και δεν έβλεπα τίποτε. Αφού κατάφερα με κίνδυνο να ξεφύγω από τα μπλόκα, αναστατωμένος και απογοητευμένος αναφώνησα: «Πού είσαι, λαέ;». Αν ήταν κάτω σε συμπαράσταση, δεν θα μπορούσαν να μπουν στο Πολυτεχνείο.
Επήγα αμέσως στο γραφείο μου, τύπωσα τις φωτογραφες και έκρυψα τα φιλμ. Στη συνέχεια πήγα κατευθείαν στο αεροδρόμιο όπου μέσα σε διπλωματικό σάκο έστειλα όλο το φωτογραφικό υλικό στη Γερμανία σε ένα περιοδικό που συνεργαζόμουν. Στις 5 η ώρα το πρωί είχαν τελειώσει όλα. Οι φωτογραφίες ταξίδευαν για το εξωτερικό κι έτσι έμαθε ο κόσμος και από μένα για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου».
ΠΗΓΗ: ΤΗΕΤΟC.GR