Οι εποχές ήταν διαφορετικές, όλες όμως δεμένες στον ίδιο μίτο της ιστορίας του ελληνικού κράτους. Οι σκοποί δανεισμού της Ελλάδας, οι συνθήκες και τα ιστορικά συγκείμενα επίσης διαφορετικά. Διαφορετικοί και οι βασικοί πρωταγωνιστές και οι γενιές, όπως και τα νομίσματα. Το εκπληκτικότερο όλων, είναι οι κοινές οικονομικοπολιτικές έξεις, τα ίδια οικεία δεινά· τα ιδιαίτερα στοιχεία όλων των επεισοδίων της ελληνικής χρεοκοπίας, λες και η ιστορία ουδέποτε υπήρξε, λες και οι πανουργίες της προορίζονται να τιμωρούν αενάως όλους όσοι επιδεικνύουν κοντή μνήμη, όλους τους οικονομικούς άφρονες, ωσάν να βρίσκεται βαθιά ριζωμένη στον τόπο –μαζί με τις αρετές– η αυτάδελφη ικανότητα εναλλαγών φάρσας-τραγωδίας, και χωρίς, βέβαια, την περιπόθητη «των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».

Το  βιβλίο, «Το προπατορικό χρέος» της Μαρίας-Χριστίνας Χατζηωάννου –διευθύντριας Ερευνών της Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών– έχει θέμα τα δύο δάνεια που έλαβαν οι Ελληνες κατά τη διάρκεια του πολέμου Εθνικής Ανεξαρτησίας, το 1824 και το 1825.

Τα δάνεια, ανεξάρτητα από την εγχώρια μεταχείρισή τους, χρησιμοποιήθηκαν ως επιχείρημα της διεθνούς αναγνώρισης του μελλοντικού κράτους και, από την πλευρά των δανειστών, ως ευκαιρία πειθαναγκασμού και εκβιασμών δημιουργώντας το προπατορικό πραγματικό και συμβολικό μείζον παράδοξο κατάκτησης της ανεξαρτησίας και ταυτόχρονα της άρσης του κράτους και της εθνικής κυριαρχίας.

Το κοινό στοιχείο με τη σημερινή «ελληνική τραγωδία» είναι η κερδοσκοπική διαχείριση των δανείων και, προπάντων, η πλήρης άγνοια από την ελληνική πλευρά των όρων του παιχνιδιού που είχαν εγκαινιάσει οι εμπορικές τράπεζες του Σίτυ στο Λονδίνο, στη φάση της πρόδρομης παγκοσμιοποίησης του 19ου αιώνα.