Οι ορισμοί δημιουργούνται, υπάρχουν και ισχύουν -όσο αντέχουν. Κυρίως για αυτό ευθύνεται η εξέλιξη των πολιτισμών.
Ορίζοντας ελλειπτικά δημιουργούμε ποίηση ενώ, ορίζοντας προσθετικά τείνουμε προς την φλυαρία, επιβαρύνοντας τις σημασίες που ακολουθούν τους ορισμούς με καλολογικά στοιχεία και υπερβολές. Η κάθε υπερβολή στους ορισμούς η, σαφώς και αλλοιώνει τις ταυτότητες των τους, υπερτονίζοντας κάποια Εγώ, δημιουργώντας τάσεις εγωισμού – και όταν μιλάμε για κοινωνίες ή και χώρες μιλάμε για δημιουργία προγεφυρωμάτων υπέρ – εγωιστικών θεωριών ή και θεσμών που προωθούν δομές αυταρχικές με τρόπο ολοκληρωτικό: εθνικισμός, φασισμός, ηγεμονία κτλ είναι δημιουργήματα αυτού του τύπου.
Οι κρίσεις οι οποίες εμφανίζονται συχνότατα μέσα στην ιστορία (καπιταλιστικές και μη) γεννούν τέτοιες υπέρ – εγωιστικές κοινωνικές δομές: Αυτές ανατρέπουν αρκετούς από τους ορισμούς, δημιουργώντας άλλους ή μεταλλάσσονατας κάποιους από αυτούς, για να μεταλλαχθούν αυτοί ξανά μετά απ’ την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων τα οποία από αυτούς προκύπτουν. Έτσι στον τρέχοντα κοινό γερμανικό λόγο ο ορισμός του εθνικοσοσιαλισμού είχε διαφορετική ουσία από την ίδρυση του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος ως τη στιγμή που αυτό κατέλαβε την εξουσία, διαφορετική από εκείνη τη στιγμή μέχρι το 1942 περίπου και από κει και ύστερα διαφορετική με εντός αυτής να περιλαμβάνονται πραγματικά εγκλήματα, βία, καταστροφές…
Παρατηρούμε λοιπόν ότι και στους ορισμούς λειτουργεί ένας κανόνας σχετικότητας. Μιας σχετικότητας που είναι στη βάση της χρονική· χρονικά “πέφτουν” οι ορισμοί, χρονικά δημιουργούνται οι καινούριοι. Και πίσω από όλ’ αυτά, υπάρχει και η χρονικότητα των κρίσεων – δεν είν’ όμως αυτό κάτι το προφανές.
Η εμμονή των απλών ανθρώπων με τα προφανή (τα direct υπαρκτά) είναι ένα τεράστιο κοινωνικό (και όχι μόνο) πρόβλημα. Αυτή η εμμονή συνεπάγεται μη σκέψη, συνεπάγεται την ορφάνια ενός συνόλου ορισμών, ως και την εξαφανισή τους – μέχρι που να ‘ρθουνε στο φως ξανά από κάποια ανθρώπινη εξαίρεση από αυτές που ψάχνουν…
Ο ερχομός στη ζωή κάθε ορισμού γίνεται με τον λόγο: ως λεκτική απεικόνιση κάποιας ουσίας, δηλαδή… Οι ωριμάνσεις δε των ορισμών, γίνονται με το πέρασμα αρκετών γενεών γεμάτων πτώσεις και ανόδους. Από μόνο του αυτό το πέρασμα είναι ένα τεράστιο φυσικό (αλλά και ψυχολογικό) πρόβλημα: Οι αναμονές οι κρίσεις, οι επάνοδοι είναι διαδικασίες που θυμίζουν τις επαναστατικές και δρουν το ίδιο καθοριστικά στην πορεία της ανθρωπότητας μέσα στο χρόνο, μιας και παράγουνε θεσμίσεις που δημιουργούν ροές ζωής, αποκαλύπτοντας (συνήθως) γνώση, ή διαστρέφοντάς αυτή…