Παρακάτω παρατίθεται η ομιλία του Μιχάλη Σαμπατακάκη, στην Κεντρική Επιτροπή της ΔΗΜΑΡ (7.6.2014). Ο Μ. Σαμπατακάκης υπέβαλλε την παραίτηση του από μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος.
________________________
Αρχίζω με ένα θέμα που με αφορά προσωπικά.
Αμέσως μετά την εκλογική ήττα, αναλαμβάνοντας τις πολιτικές ευθύνες που μου αναλογούν, δήλωσα στον Πρόεδρο την παραίτησή μου από την Εκτελεστική Επιτροπή, στην οποία συμμετείχα τους τελευταίους 4 μήνες.
Μου ζήτησε να περιμένω μέχρι τις συντεταγμένες διαδικασίες στην Κ.Ε., κάτι το οποίο έκανα.
Η παραίτησή μου είναι οριστική και δεν θα είμαι υποψήφιος και πάλι, αν προκύψουν τέτοιες διαδικασίες σήμερα.
Συνεχίζω με το θέμα του Προέδρου.
Δεν είμαι οπαδός του Φώτη Κουβέλη. Δεν ήμουνα ποτέ οπαδός, κανενός επικεφαλής των κομμάτων της Ανανεωτικής Αριστεράς στα οποία συμμετείχα. Άλλωστε δεν συνηθίζεται στη Ανανεωτική Αριστερά.
Στην πολιτική είμαι πραγματιστής. Με αυτό λοιπόν το κριτήριο.
Η δημοφιλία του Φώτη Κουβέλη είναι εντυπωσιακά μεγαλύτερη από αυτή της ΔΗΜΑΡ. Είναι επίσης εντυπωσιακά μεγαλύτερη από όποιου άλλου της ΔΗΜΑΡ. Από την άλλη, στην περίπτωση απουσίας του Φώτη Κουβέλη , πάρα πολύ πιθανά θα είχαμε τον κίνδυνο “διανομής ιματίων” της ΔΗΜΑΡ. Κάποια κέντρα, εκτός ΔΗΜΑΡ, αυτό το επιθυμούν. Έτσι, παρά το γεγονός ότι οι καταστάσεις αντικατάστατων προσώπων, δεν είναι ευχάριστες , ρεαλιστικά η παρουσία του Φώτη Κουβέλη στην Προεδρία της ΔΗΜΑΡ είναι απόλυτα αναγκαία.
Το θέμα να λήξει σήμερα, για να μην σέρνεται στα ΜΜΕ, υπονομεύοντας την ΔΗΜΑΡ.
Έρχομαι στα πολιτικά θέματα.
Έχω δημοσιεύσει πριν από 10 ημέρες τις απόψεις και τις προτάσεις μου και τις έχω αναπτύξει στη κοινή συνεδρίαση Εκτελεστικής Επιτροπής και Κοινοβουλευτικής Ομάδας.
Είναι προφανές ότι το 1,2% θέτει υπαρξιακά το ερώτημα, αν 46 χρόνια μετά το 1968, η Ανανεωτική Αριστερά συνεχίζει να υπάρχει. Η Ανανεωτική Αριστερά, με μεγάλη επιμονή στο χρόνο αποτέλεσε ένα ιδεολογικο-πολιτικό ρεύμα, μικρό, αλλά με συνέχεια και σαφήνεια, γύρω από τις έννοιες Αριστερά, Δημοκρατία, Ευρώπη.
Η Ανανεωτική Αριστερά, παρά το μικρό της μέγεθος, επέδρασε καθοριστικά στη πολιτική σκηνή της χώρας με την εμπέδωση των αξιών της δημοκρατίας και της Ευρώπης, (που πρώτη αυτή τις επέλεξε) επηρεάζοντας και τη φυσιογνωμία των άλλων κομμάτων.
Η ισχυρή ιδεολογική – πολιτική παρουσία της Ανανεωτικής Αριστεράς, η σαφήνεια των αξιακών επιλογών της, δηλαδή η ταυτόχρονη αναφορά στις έννοιες της Αριστεράς, της Δημοκρατίας και της Ευρώπης και η επίδραση με αυτές στη πολιτική σκηνή της χώρας, της επέτρεψε να παραμένει ως ξεχωριστό πολιτικό ρεύμα, παρά το μικρό της μέγεθος.
Όμως σήμερα αυτό το μέγεθος παρα είναι μικρό και θέτει υπαρξιακά ερωτήματα για την επιβίωση και το ρόλο της.
Στις εκλογές και η ψήφος σταθερότητας και η ψήφος διαμαρτυρίας, δόθηκε στους “γνήσιους” εκφραστές τους. Η ψήφος σταθερότητας στην ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και η ψήφος διαμαρτυρίας στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΗΜΑΡ έπεσε σε κενό κοινωνικής και πολιτικής εκπροσώπησης. Ταυτόχρονα ήρθε και το ΠΟΤΑΜΙ.
Ο βαρύτατος τραυματισμός της ΔΗΜΑΡ, είναι το πλήγμα στο σκληρό της πυρήνα.
Ο σκληρός μας πυρήνας (γύρω στο 2 με 2,5 %) , υπήρχε ως ρεύμα ιδεολογικο-πολιτικό, όλες αυτές τις δεκαετίες, παρά τις εναλλαγές του εκάστοτε κομματικού φορέα της Ανανεωτικής Αριστεράς .Ο σκληρός μας πυρήνας ήταν το διαρκέστερο χαρακτηριστικό της Ανανεωτικής Αριστεράς που συνόδευε και εξέφραζε τις αξιακές μας επιλογές της Αριστεράς, της Δημοκρατίας και της Ευρώπης.
Δεν μπορεί να επιβιώσει ένα ιδεολογικο-πολιτικό ρεύμα, ένα κόμμα, χωρίς επιβίωση του σκληρού πυρήνα του .
Τούτων δοθέντων, ρεαλιστικά οι θεωρητικές εκδοχές για το μέλλον της ΔΗΜΑΡ είναι τρεις.
1)Προς την κατεύθυνση της υπάρχουσας Κεντροαριστεράς.
Θα μπορούσε να σημαίνει συμπαράταξη με την Ελιά και ίσως και το Ποτάμι. Αν είναι το κύριο φυσιογνωμικό μας στοιχείο, έχει το βαρύ μειονέκτημα να έχει τον χαρακτήρα στρατηγικής σύμπλευσης με τη ΝΔ.
2)Προς την κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα μπορούσε αρχικά να σημαίνει γειτνίαση της πολιτικής αλλά στη συνέχεια, εκ των πραγμάτων, θα έπαιρνε τη μορφή της δορυφοροποίησης και τέλος της ένταξης στο ΣΥΡΙΖΑ , αφού αυτόνομα πολύ πιθανά δεν θα επιβίωνε εκλογικά, ενώ από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα δεχόταν ένα εκλογικό σχήμα «ΣΥΡΙΖΑ–ΔΗΜΑΡ». Προφανώς μια τέτοια πιθανότητα είναι απαγορευτική για εμάς.
3)Προς την κατεύθυνση της αυτόνομης πορείας της ΔΗΜΑΡ.
Ένα τέτοιο σχέδιο φαντάζει συμπαθές, δείχνει αξιοπρεπές, εμένα προσωπικά μου ταιριάζει απόλυτα, όμως έχει την καθοριστική αδυναμία ότι πολύ πιθανά δεν θα επιβιώσει εκλογικά σε περίπτωση αυτόνομης καθόδου στις εκλογές.
Αδιέξοδο;
Ας πιάσουμε το θέμα από άλλη πλευρά, δοκιμάζοντας να διατυπώσουμε ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο.
Ποια είναι η στρατηγική κατεύθυνση της Ανανεωτικής Αριστεράς;
Δεν θυμάμαι ποτέ στα 46 χρόνια που υπάρχει, να έχουμε χρησιμοποιήσει στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, άλλη διατύπωση από αυτή που λέει για έναν άλλο από τον κυρίαρχο, νέο συνασπισμό κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, ένα νέο μπλοκ εξουσίας. Σε πολιτικό επίπεδο αναφέρεται στις πέραν της δεξιάς πολιτικές δυνάμεις.
Στην Ελλάδα σήμερα αυτό αφορά το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ, τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ, τη ΔΗΜΑΡ και τον ΣΥΡΙΖΑ (το ΚΚΕ ζει στο ΄΄επέκεινα΄΄, δηλαδή σε μια άλλη ζωή πέρα από την πραγματική).
Είναι δυνατό αυτό σήμερα; Όχι, φαντάζει αδύνατο εξαιτίας των σημερινών επιλογών των κομμάτων αυτών. Όμως, ο μόνος που μπορεί να το διατυπώσει είναι η ΔΗΜΑΡ, δείχνοντας έτσι το μέλλον και δοκιμάζοντας να το επηρεάσει. Αυτό άλλωστε έκανε πάντα η Ανανεωτική Αριστερά.
Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση και με την Δεξιά; Προφανώς και μπορεί να υπάρξει ως κυβέρνηση ανάγκης. Δεν είναι όμως αυτός ο στρατηγικός μας στόχος.
Μέσα σε μια τέτοια στρατηγική κατεύθυνση ενός νέου μπλοκ εξουσίας, η εκλογική τακτική δεν αποτελεί το κυρίως ή το μόνο φυσιογνωμικό χαρακτηριστικό. Κάτι τέτοιο συμβαίνει μόνο όταν απουσιάζουν η ιδεολογία, η θεωρία και η στρατηγική. Τότε η εκλογική τακτική αναγορεύεται ως το άπαν, κάνοντας τις συζητήσεις πολύ φτωχές.
Δεν ξέρω αν αυτά που λέω ως αυτονόητα για την Ανανεωτική Αριστερά, συνεχίζουν να είναι αυτονόητα και στη ΔΗΜΑΡ σήμερα. Αν είναι, αν δηλαδή η συζήτηση γίνει σε συνολική βάση, θα μπορέσουν ίσως να κάνουν και τη συζήτηση μας για την εκλογική τακτική λιγότερο επώδυνη και περισσότερο σοβαρή, εντάσσοντας την μέσα σ’ ένα συνολικότερο σχέδιο.
Πρότεινα πριν 10 ημέρες με το άρθρο μου, μια αρχική απόπειρα ενός συνολικού σχεδιασμού σε σημεία, γράφοντας ότι δεν θεωρώ ότι είναι η απόλυτα ορθή, αλλά επιδιώκω να προκαλέσω μια συζήτηση που δεν θα είναι αποσπασματική. Τα ξαναπροτείνω και τώρα, αξιοποιώντας και την ομιλία του Προέδρου.
1)Η ΔΗΜΑΡ επιλέγει τη συνέχιση της αυτόνομης πορεία της. Είναι η βασική πολιτική δύναμη που μπορεί να συμβάλει στη συνεργασία των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων, σε μια ενναλακτική κατεύθυνση απέναντι στις συντηρητικές πολιτικές.
2)Η ΔΗΜΑΡ δοκιμάζει να διατυπώσει ένα προγραμματικό σχέδιο για ένα νέο μπλοκ εξουσίας, των πέραν της δεξιάς πολιτικών δυνάμεων (από ΠΑΣΟΚ μέχρι ΣΥΡΙΖΑ), επιχειρώντας να τις επηρεάσει μέσω διαλόγου προς αυτή την κατεύθυνση.
3)Η ΔΗΜΑΡ συμμετέχει στις διεργασίες για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, με προτάσεις που έχουν σαφή προοδευτική κατεύθυνση. Απευθύνεται στο ΠΑΣΟΚ-Ελιά και στο Ποτάμι, με στόχο την ισχυρή παρουσία του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού στις πολιτικές εξελίξεις.
4)Η ΔΗΜΑΡ δεν συμμετέχει σε κυβέρνηση με την ΝΔ, στην οποία ασκεί κριτική από προοδευτική κατεύθυνση.
Τελειώνοντας, νομίζω πως υπάρχει πεδίο διαλόγου, που μπορεί να ενώσει τη ΔΗΜΑΡ και να εξασφαλίσει την επιβίωση της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Χρειάζεται ένας καθολικός συμβιβασμός, για την ενότητα της ΔΗΜΑΡ και την επιβίωση της Ανανεωτικής Αριστεράς.