Η ξένωση των μαζών από την πραγματικότητα (προϊόν συνήθως προπαγάνδας) παράγει τραγωδίες, ακριβώς τις στιγμές που τα υποκείμενα αξιολογούν τα αντικείμενα μέσω φαντασιώσεων κι όχι μέσω της λογικής. Ναι, οι Αθηναίοι πίστεψαν τον Αλκιβιάδη. Ναι, τον πίστεψαν οι Ιταλοί τον Μουσολίνι. Ναι, τον πίστεψαν οι Γερμανοί τον Χίτλερ. Κι μετά τι; – Μετά οι πτώσεις και το χάος.
Οι λύσεις για να ανακαλύπτονται, συχνά, χρειάζεται και η βοήθεια της φαντασίας. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το ότι τα αντικείμενα για να αναλυθούν πρέπει να τοποθετούνται επάνω στο τραπέζι της πραγματικότητας – κι εκεί να επιστρέφουν. Συχνά το κακό καλύπτει την ύπαρξη του πιο κακού κι εκεί είναι που συναντάμε πτώσεις – δυστυχώς δεν γίνονται έγκαιρα αντιληπτές τέτοιες καταστάσεις και οι όποιες Κασσάνδρες βλέπουνε πιο μπροστά, είτε φιμώνονται, είτε αγνοούνται.
Όταν χειραφετείται κάθε άτομο, σκέφτεται και αναλύει, ξεφεύγει, συμφιλιώνεται με τη διαλεκτική – όποια αφαίρεση της αντιθέσεως από την κλασσική (Εγγελιανή) διαλεκτική είν’ ένα είδος ιδεοληπτικού αυτο – φασισμού και σχιζοφρένειας. Όποια αφαίρεση του αντιλόγου από τις κοινωνίες ολοκληρωτικοποιεί τα πάντα, δεδομένου ότι η ζωή δεν είναι “άσπρο – μαύρο”.
Τεράστιο δε πρόβλημα είναι η θεώρηση αντικειμένων από υποκείμενα ως: “θέλω να είναι έτσι”, και όχι “είναι έτσι” το οποίο αφήνει περιθώρια αλλαγών με βάση το διάλογο: “Θέλω να είναι έτσι” κι έτσι θα ‘ναι – ακόμα και με χρήση βίας. Και τα αντικείμενα να διαμορφώνονται, και όταν καταστρέφεται κάποιο από αυτά, να μην επιστρέφει (νομοτέλεια). Τα χειραφετημένα άτομα αυτό το πράγμα το γνωρίζουν, γιαυτό ζητούν προς αξιολόγηση επιχειρήματα κι όχι φενάκες, γιαυτό υποψιάζονται (ασκούμενα στη διαλεκτική), γιαυτό και δεν συμφέρουν…
Ναρκισσευόμενο κάποιο υποκείμενο από ψευτο – υπερηφάνεια μπορεί να οδηγηθεί και στην αυτοκτονία. Η τριβή των υποκειμένων με το Απέναντι είν’ αναβάθμισή τους, είναι μια διαδικασία η οποία πρέπει να είναι διαρκής για να ‘χει αποτελέσματα και να προσφέρει. Άλλωστε τα υποκείμενα υπάρχουν μοναχά παράγοντας έργο: Παράγοντας έργο ξεφεύγουν από την κατάσταση του res. Παράγοντας και μην περιμένοντας τον ετεροκαθορισμό και την τροφοδότηση ψεύτικου Είναι από το περιβάλλον.
Δηλαδή υποκείμενο χωρίς αυτονομία (αυτόνομη σκέψη πρώτα – πρώτα) δεν υφίσταται, αυτό που υφίσταται χωρίς αυτονομία είναι άτομα είτε άβουλα, είτε με βούληση που είναι κατευθυνόμενη: μιλάμε όχι για άτομα res αλλά για άτομα robots που υπακούουν: Εκεί ακριβώς τοποθετείται η προσωπικότητα, ο σεβασμός κάθε ατόμου στο Είναι του, ο σεβασμός κάθε ατόμου στις αναγκαίες παραχωρήσεις του προς το κοινωνικό σύνολο (και αντιστρόφως φυσικά), χωρίς αλλοτριώσεις, χωρίς φενάκες και εξαναγκασμούς.
Οι κοινωνίες ξεφεύγουν από τις κρίσεις παράγοντας έργο. Αρκεί τα μέλη τους στις κρίσιμες στιγμές να παίρνουν αποφάσεις. Δομές αλληλεγγύης (για να υπάρχει κοινωνική αντοχή και όχι αναρχία) και παραγωγή με στόχους, επανακινούν κι αναδημιουργούν ευημερία. Ποιος όμως καταλαβαίνει ότι με τέτοιους τρόπους γίνονται οι ανατροπές; Ποιος έχει τη δύναμη να βάζει μπρος τη σκέψη του και να μην παρασύρεται; Ποιος έχει τη δύναμη να λειτουργεί και να αποφασίζει συνειδητά μέσα σε μία κοινωνία που ακολουθεί την ασυνειδησία;
Χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να μπορεί (κάθε φορά) να ξεφεύγει κάποιος από τον όχλο: Αυτός είναι ο ήρωας, αυτός γνωρίζει το τι είναι Γολγοθάς και τι παράξενα που λειτουργούν οι μάζες, αυτός γνωρίζει τα θα πει: να μην ακολουθεί, να μην πιστεύει, χωρίς πρώτα να αναλύσει κάθε τι.