Το κύριο χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας είναι η τραγικότητά της. Οι άνθρωποι αυτό συνηθίζουν να το παραβλέπουν και οι εξ απόγνωσης θυσίες του Σωκράτη, του Ναζωραίου και τόσων άλλον δεν απελευθέρωσαν τα σύνολα αλλά μονάχα κάποιους ανθρώπους από τους φαύλους κύκλους των χειραγωγούμενων κοινωνιών και από τις άυλες εξουσίες οι οποίες είτε προέρχονται από θεσμούς (κοσμικός τρόπος), είτε από δοξασίες (θρησκευτικός τρόπος).

Ο κόσμος μας δεν είν’ αθώος, δεν έχει δημιουργηθεί από “περιστερές” ούτε είναι αυτές τα αντικείμενα της αναφοράς του. Η στήριξη των κοινωνιών πάνω σε βάσεις οι οποίες είναι φτιαγμένες από ενοχές και φόβους δημιουργούν τάσεις για εκρήξεις. Στην πραγματικότητα οι φόβοι και οι ενοχές δημιουργούν δεσμά, δημιουργούνε κάγκελα κι αόρατα κελιά• όταν αυτά τα αόρατα κελιά έχουνε ως αναφορά μια δεύτερη, αιώνια ζωή δε, μιλάμε για δημιουργία εσωτερικών, θρησκευτικών κελιών που, με επιδέξια χρήση τους εκ του ιερατείου, αποστερούν πανεύκολα ελευθερία, δημιουργώντας αμαρτήματα εκεί που δεν υπάρχουν (πχ: η χρήση του προφυλακτικού κατά την συνουσία).

Το φρικτό είναι ότι τα ιερατεία (ειδικά αρκετά από τα χριστιανοκεντρικά) προτάσσουν (υποκριτικά) στις διδασκαλίες τους την έννοια της αγάπης. Ποιας αγάπης; Αυτός που αγαπάει συγχωρεί, διδάσκει, νουθετεί• δεν απαγορεύει, δεν βασανίζει, δεν αφορίζει, δεν δολοφονεί, δεν κρύβει τη φωτιά απ’ τους θνητούς και δεν εργάζεται μόνο για κάποιους… Το “ όποιος θέλει” του Ναζωραίου, η συγχώρεση από αυτόν της πόρνης κτλ, συνήθως αφαιρούνται από τις διδασκαλίες ή ξεχνιούνται και το καζαντζακικό: “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται” τρέχει την οικουμένη.

Αλίμονο, οι θυσίες έχουν τεράστια αξία όπως και κάθε τι που γράφεται με αίμα. Είναι η τόλμη των θυσιαζόμενων υποκειμένων και η γνησιότητα αυτών που εξυψώνουν – όμως, από το εξυψώνουν ως το θεοποιούν (ή αγιοποιούν – είναι της μόδας) οι αποστάσεις είναι τεράστιες. Ο σταυρός, το μαρτύριο που προοριζόταν για τιποτένους και το κάρφωμα σε βράχο δείχνουν το ποιο είναι το σίγουρο μέλλον των αποστατών, των ανυπότακτων, των επαναστατών και των ανήσυχων πνευμάτων. Στον μεσαίωνα βασάνιζαν και έκαιγαν τους μάγους και τις μάγισσες κι όλους τους έχοντες άποψη διαφορετική• σήμερα αφορίζουν, χρησιμοποιούν μεθόδους μπούλιγκ και αν βρεθεί κανείς απέναντι από τζιχαδιστές αλίμονο στο κεφαλάκι του.

Ποιοι είναι εντέλει οι εχθροί που τιμωρούνται με καρφώματα, σταυρώσεις και αποκεφαλισμούς; Μα φυσικά ο λόγος (η κάθε του μορφή), η άποψη, η κρίση, η κριτική, οι τέχνες (ως φορείς). Δηλαδή, ότι φτάνει στο σημείο να μην γίνεται να χειραγωγηθεί, σταυρώνεται, καρφώνεται, αποκεφαλίζεται ή, βασανίζεται μέχρι να πει το “ναι σε όλα” ή το “και όμως κινείται”: Τόσο απλά και πρακτικότατα.

Η κατανόηση του διαχωρισμού των φιλοσοφιών απ’ τις θρησκείες είν’ ένας δρόμος που οδηγεί στην ποιότητα κάθε υποκείμενο που λειτουργεί μ’ αυτό τον τρόπο• είν’ όμως ένας δρόμος δύσκολος και απαιτητικός, απαιτεί παιδεία, γνώση, θέληση και χαρακτήρα. Απεναντίας, το να γίνει κανείς τζιχαδιστής (κάθε τύπου) είν’ πολύ εύκολο – σκοπός όμως είναι κάποιος να εξυψωθεί, να γίνει Άνθρωπος ή, πιο σωστά, να επιστρέψει στον άνθρωπο γιατί, ως ανθρωπότητα οι τάση μας είναι να πηγαίνουμε στις αρχικές μορφές: στην αγριότητα και το χάος.