Ας υποθέσουμε για λίγο ότι πρόκειται για μια άλλη χώρα. Όπου η επιχειρηματικότητα είναι πραγματικά ελεύθερη και ανοικτή στον καθένα ασχέτως με το μέγεθος της δραστηριότητάς του. Όπου ρυθμιστικές αρχές εποπτεύουν και αποτρέπουν στις μεγάλες επιχειρήσεις να παραβιάζουν τα δικαιώματα των μικρών, με πολιτικές συνεννοήσεων ή εγείροντας εμπόδια στη δημιουργία νέων επιχειρήσεων και εισόδου στον κλάδο. Όπου οι τράπεζες είναι πολλές τον αριθμό, μικρές, μεγάλες, τοπικής ή εθνικής εμβέλειας, που με χαμηλά επιτόκια προσφέρουν ανταγωνιστικά χρηματοδοτική στήριξη στις επιχειρήσεις. Όπου το κράτος μεριμνά και μειώνει το κόστος της εξυπηρέτησης των επιχειρήσεων και των πολιτών και βελτιώνει συνεχώς τις προσφερόμενες υπηρεσίες.
Όπου η ανεργία συνιστά κριτήριο σχεδιασμού της εκάστοτε οικονομικής πολιτικής. Όπου ο δημόσιος τομέας συνυπάρχει παραγωγικά με τον ιδιωτικό με κριτήριο τη μεγιστοποίηση της ωφέλειας των πολιτών. Όπου η παιδεία παρέχεται με κρατική μέριμνα και ευθύνη σε όλους τους νέους και η ιδιωτική εκπαίδευση διακρίνεται σε σχέση με τη δημόσια από τις παροχές σε είδος. Όπου η έρευνα και η καινοτομία, η επιχείρηση και η επιχειρηματικότητα διδάσκονται ως εφαρμογές στα σχολικά εγχειρίδια και οι νέοι μαθαίνουν από το σχολείο τους να στήνουν μια επιχείρηση, να οργανώνουν ένα project. Όπου η προστασία των οικονομικά αδυνάτων είναι ενσωματωμένη στον καθημερινό πολιτισμό της πολιτείας εξασφαλίζοντας υγεία, ασφάλεια, στέγη και τροφή για όλους.
Και όμως, αυτή είναι η προοπτική που έχει ανάγκη η χώρα. Μια προοπτική που δεν περιγράφεται στο δίλημμα περί σταθεροποίησης της κοινωνικής αστάθειας που επιφέρει η κυβέρνηση ή του απόλυτου χάους του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά σε μια άλλη πολιτική που εδράζει τη σταθερότητα στη συνεργασία, την αλληλεγγύη και την οικονομική ανάπτυξη για όλους. Που απελευθερώνει ρευστότητα, μειώνει επιτόκια, ώστε να δίνει σε όλους περισσότερες ευκαιρίες να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα και να επιβιώσουν. Που δεν καταβυθίζει τους μισθούς ως το μόνο εξιλαστήριο θύμα της χαμένης ανταγωνιστικότητας, δεν συρρικνώνει, αλλά διευρύνει τη μεσαία τάξη και στηρίζει τους ασθενέστερους.
Η πολιτική που υιοθετεί τις μεταρρυθμίσεις σε ένα εθνικό σχέδιο ισόρροπης ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης. Που δεν προσελκύει επενδύσεις λόγω φθήνιας αλλά λόγω ποιοτικής παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Αυτή η ευρωπαϊκή πολιτική χρειάζεται τη συσπείρωση του προοδευτικού χώρου και εντολή εξουσίας! Τώρα!
Δημοσιεύτηκε στο Έθνος στις 14 Μαίου 2014